دنیایی که باید خود بسازم

 

   از پشت پنجره، برف، شهر را مبهم کرده. ذرات ریز و پربارش در روشنای کوچک چراغ های خیابان، دیدنی ست. راستی ملکه ی برفی تو از کجا این برف و بوران را نگاه می کنی؟ مثل من، از قابی میان چندی سیمان و آهن، یا کلبه ای در دشتی بلند و همسایه ی جنگل؟ شاید هم هیچکدام؛ از چشمهای من.

 

دنیایی که باید خود بسازم...

 

   گفتند توبه کن که جهان گناه است.
   مگر نگفته بودم که گناهانم قبل از من زندگی کرده اند و حال مرا مرتکب می شوند.

   مگر مارکز خیالت نخ های غیرواقعی اش را روی چشم های تو بافته؟
   که هر بار با ذهن روسپی ام ور می روم که هستی؟
   نه!
   بودی؟

 

دنیایی که باید خود بسازم...

  سر کوچه ما، یک مفهوم چراغ تعریف برق ایستاده است. ایستاده می خوابد و ایستاده نور می افشاند. روزها وقت رفتنم در خواب است و هنگام برگشت با روشنای خود می نوازدم. همیشه حرف از امید می زند. از هر دری که فکر می کنم با دنیایی که باید خود بسازم...

      امشب داشتم گذشته های دور را مرور می کردم. از میان وسائل شخصی یادآوران مفهوم خاطرات تعریف واقعی و دوست داشتنی را بیرون کشیدم. شروع کردن به ورق زدن دفتر دیکته ی اول ابتدایی که پر بود از بیست و مهر آفرین و صد دنیایی که باید خود بسازم...

 

   بسم الله الرحمن الرحیم

   قل اعوذ برب الفلق

   من شر ما خلق

   و من شر غاسق اذا وقب

   و من شر النفاثات فی العقد

   و من شر حاسد اذا حسد

 

دنیایی که باید خود بسازم...

  ای چاله آب کوچک مفهوم پاییز تعریف ،  در پیاده رو منتهی به هیچ جا،  که بارانت دایره دایره می بوسدت،  ته سیگار دلتنگی هام را بگیر. ای آخر روز مفهوم پاییز تعریف ،  که تاریکی و نا از چفت پنجره ات توو می زند،  و ذره ذره از کنار س دنیایی که باید خود بسازم...